Dźwięk [e]  czyli „e uśmiechnięte”  

W języku francuskim, inaczej niż w języku polskim, występują dwa rodzaje „e”: uśmiechnięte i poważne. Przysłuchajmy się dźwiękom „e” w słowach użytych w dialogu…

[e]                         [ε]

                                                     c’est

mes

des

                                                     qu’est ce qui se passe?

les

cahier

                                                     tais-toi

                                                     tu t’appelles

                                                     je m’appelle

c’était                                            c’était

Widzicie różnicę? Czy to drugie [ε] coś Wam przypomina? Tak naprawdę, wymawia się je tak jak polskie „e”.

Francuski dźwięk [e] różni się od wymowy polskiej samogłoski. Żeby nauczyć się go wymawiać, najlepiej przypomnieć sobie dowcip o żabie…

Przychodzi żaba do fotografa i mówi: „Czy mógłby Pan mi zrobić zdjęcie? Ale chciałabym mieć takie maleńkie usta w ciup.” Fotograf odpowiada: „Proszę bardzo, ale jak będę robić zdjęcie, proszę powiedzieć  ”. Biedna żaba jednak się pomyliła i w momencie naciśnięcia migawki dobitnie i wyraźnie wyrzekła  .

Wyobraźmy sobie jak żaba wypowiada to słowo i spróbujmy za jej przykładem jak najszerzej rozciągnąć kąciki ust i wypowiedzieć «EEEEEEE».  Wychodzi?

A teraz wyobraźcie sobie, że jesteście Stefanem i przedstawiacie się właśnie Julie. Mówicie „Stééééééphane” z taaaaakim uśmiechem (taaaaaki = bardzo, bardzo szeroki i uśmiechnięty ).

Inspirując się dowcipem o żabie, możemy dźwięk [e] możemy  sobie nazwać „żabim”, „szerokim”, albo „uśmiechniętym”

« e » uśmiechnięte czytamy zawsze kiedy w pisowni nad « e » pojawia się akcent (taka kreseczka – tak jakbyśmy chcieli postawić pierwszy spadek daszka :

/\

é <-> dźwięk [e]

génial                                                                                   

enchanté(e)

Stéphane                                        

c’était

j’ai pensé